Ślub japoniaJedną z najbardziej tradycyjnych ceremonii ślubnych, która ma głębokie korzenie w japońskiej kulturze jest Shinto.

Jej początki sięgają VII – VIII wieku. Wraz z upływem czasu przybierała ona różne formy: od „Muko-iri”, czyli przyjmowania pana młodego do domostwa panny młodej, do „Yome-iri”, kiedy to panna młoda musiała zabiegać o akceptację w domu pana młodego. Ceremoniał Shinto nie kończył się na uroczystości zaślubin. Dalszy rozwój sytuacji zależał, między innymi, od statusu społecznego rodzin nowożeńców. Mogło się zdarzyć tak, że przez długi czas para młoda nie mogła wspólnie zamieszkać. Mąż odwiedzał żonę jedynie nocą. Dopiero po przyjściu na świat dziecka, lub po śmierci rodziców panna młoda została przyjmowana jako żona w domu rodzinnym męża. W niższych sferach, o gorszym statusie majątkowym, para młoda zostawała w swoich domach rodzinnych przez długi czas z bardzo prozaicznej przyczyny – rodziny nie było stać na utratę dochodu jaki wiązał się z odejściem córki lub syna.
Od XIV wieku, głównie w rodzinach arystokratycznych, ślub zaczęto traktować w kategoriach politycznych rozgrywek na najwyższym szczeblu. Był on więc nierzadko przypieczętowaniem sojuszu, a uczucia przyszłych małżonków nie były brane pod uwagę. W tym czasie stała się bardzo popularna osoba swata – „Nokado”, która przetrwała w nieco zmienionej postaci do dziś. Była to przeważnie zaufana osoba, bliska rodzinom narzeczonych. „Nokado” był odpowiedzialny za organizację spotkań rodzin tzw. „Mi – Ai”, podczas których miały szansę lepiej się poznać. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że decyzje o ślubie młodych zapadały ponad ich głowami spotkania te były jedynie formalnością. Współcześnie młode pary w Japonii chętnie nawiązują do systemu Shinto. Spotkania „Mi – Ai”, organizowane przez swata, bywają nadal praktykowane, ale nie mają one tak zobowiązującego charakteru jak dawniej. Trudno sobie dziś wyobrazić, aby młodzi decydowali się na ślub po jednym spotkaniu, w dodatku przeprowadzonym w obecności swata. Jeżeli jednak para przypadnie sobie do gustu może kontynuować spotkania na własną rękę. W Japonii za najlepszą porę roku na zawarcie związku małżeńskiego uważa się wiosnę i jesień. Śluby według stylu Shinto przeprowadza się w specjalnych świątyniach, bywa, że wznoszonych specjalnie na tę okazję. Uczestniczy w nim rodzina i bliscy krewni państwa młodych. Po obrzędach odprawianych przez prowadzącego ceremonię kapłana, pan młody czyta przysięgę wierności i nowożeńcy wymieniają się pucharami oraz obrączkami. Ceremonię kończy złożenie Bogom w darze gałązki świętego drzewa – Sakaki i wypicie tradycyjnej Sake przez rodziny państwa młodych na znak ich zjednoczenia. Następnie państwo młodzi i goście udają się na przyjęcie weselne. Tradycyjny strój panny młodej to kolorowe kimono, w którym przeważają dwie barwy: biała i czerwona. Kimono musi być także bogato ozdobione różnymi ornamentami. W czasie przyjęcia panna młoda może zmienić strój na mniej tradycyjny, ale równie wyszukany i elegancki. Po przyjęciu państwo młodzi wyruszają na miesiąc miodowy. Oczywiście ceremoniał Shinto nie jest jedynym sposobem na zawarcie związku małżeńskiego. Wiele par decyduje się wziąć ślub w duchu religii chrześcijańskiej, buddyjskiej lub po prostu w urzędzie stanu cywilnego. Z całą pewnością to jednak Shinto najpiękniej nawiązuje do japońskiej tradycji.